Αν κουκουλωθείς, ο μπαμπούλας δεν θα σε δει.
Γι’ αυτό κάθε βράδυ, όταν οι γονείς μας έκλειναν με το ζόρι την τηλεόραση από νωρίς και τα φώτα έσβηναν, το κάτω μέρος του κρεβατιού και το εσωτερικό της ντουλάπας γινόταν σκηνικά του δικού μας καθημερινού θρίλερ. Ευτυχώς, είχαμε βρει το πιο αποτελεσματικό όπλο: Καλυπτόμασταν ολόκληροι με το πάπλωμα και έτσι τα αλά Μπαμπούλας ΑΕ τέρατα έμεναν μακριά μας. Μετά από λίγη ώρα, όταν ο αέρας λιγόστευε κάτω από τα σκεπάσματα, μπορούσαμε δειλά-δειλά να κρυφοκοιτάξουμε με το ένα μάτι, για να δούμε ότι όντως το ανυπέρβλητο ξόρκι σας έπιασε τόπο.


Αν δεν κοιμηθείς το μεσημέρι…
Θα σε πάρει ο Μεσημεράς, σύμφωνα με τις εμπειρίες πολλών γνωστών μου που μου μετέδωσαν αυτή την λαμπρή παραλλαγή του τιμωρού άτακτων παιδιών που δεν υπακούν τους γονείς τους. Κι αν κάποια στιγμή έκανες την επανάστασή σου και έλεγες πως δεν σε νοιάζει, η μαμά ξεσκόνιζε τις υποκριτικές της ικανότητες και πήγαινε αποφασισμένη προς το τηλέφωνο, σχημάτιζε στο καντράν το 141 και έλεγε «τώρα θα δεις, τον παίρνω τηλέφωνο», όσο στην άκρη της άλλης γραμμής, η γνωστή κυρία έλεγε «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι τρεις παρά δέκα και τριάντα δευτερόλεπτα».


Δεν πειράζει που χτύπησες. Μεγάλωσες!!!
Χμμ… Παρ’ ότι όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο παράλογος μου φαίνεται ο συνειρμός, για έναν περίεργο λόγο, αυτή η παρηγοριά πάντα έπιανε. Έτσι, δεν πείραζε αν το γόνατο ήταν πάντα ματωμένο, τα χέρια γρατζουνισμένα και όλο το σώμα έπρεπε να καλυφθεί με μπεταντίν και κακάδια . Σημασία είχε ότι μετά την πτώση ήσουν (μερικά δευτερόλεπτα) μεγαλύτερος.


Αν δεν φας όλο το φαγητό σου…
Η συνέχεια σε αυτή τη φράση εξαρτάται από το πού μεγαλώσατε και από τα παραμύθια που με την σειρά τους είχαν ακούσει και οι δικοί σας γονείς όταν ήταν μικροί. Έτσι, πιθανότατα αν αφήνατε άθικτες τις μπάμιες ή τις φακές σας (τι μαρτύριο), θα σας έπαιρνε ο γύφτος, η αρκούδα, ο λύκος, ο γέρος, ο Καραδόντας(!) και άλλα τέρατα της ελληνικής φαντασίας. Η μοίρα επίσης όριζε ρητά πως αν αφήσεις την τελευταία σου μπουκιά αφενός αφήνεις την δύναμή σου και αφετέρου «θα σε παρατήσει ο γαμπρός/η νύφη».

Μπορείς να πετάξεις.
Αν προσπαθήσεις πολύ, αν βρεθείς σε ανοιχτό μέρος και κουνήσεις με υπομονή και επιμονή τα χέρια σου πάνω-κάτω όπως κάνει ο αετός του Σφακιανάκη, μπορείς να πετάξεις. Το ότι ποτέ δεν τα κατάφερες, για να ξέρεις, σημαίνει ότι ποτέ δεν προσπάθησες αρκετά.

Όλα θα πάνε καλά.
Όλα τα παραμύθια είχανε happy end και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς να φανταστούμε ότι τελικά υπάρχουν πραγματικά βάσανα που θα μας ταλαιπωρήσουν από την εφηβεία και μετά; Άλλωστε, ήταν τόση η αθωότητά μας, που δεν μπαίναμε καν στον κόπο να σκεφτούμε: Γιατί είναι χαρούμενο τέλος ο γάμος; Μόνο η Σταχτοπούτα φορούσε 38,5; Μήπως τα τρία γουρουνάκια, αφού σώθηκαν από τον λύκο και χαρήκαμε, έγιναν τα μπριζολάκια που μετά από λίγο φάγαμε στο οικογενειακό τσιμπούσι; Σε κάθε περίπτωση πάντως, η λογική μας δεν ήταν λανθασμένη. Είναι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε και τώρα, για να μην σταματήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι: Όλα θα πάνε καλά.


ΦΙΛΑΚΙΑ ΜΑΡΙΑ!!!