Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα
φωτογραφικό θέμα σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών στον κόσμο,
προβληματίστηκε πολύ για τον τρόπο παρουσίασης, καθώς ήθελε να
παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, πέρα από τις πολυχρησιμοποιημένες εικόνες
μικρών παιδιών που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από φιλανθρωπικές
οργανώσεις και Ιδρύματα. «Το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν το
παιδικό μου δωμάτιο»…
Στη Βραζιλία, την Κίνα, την Καμπότζη, τη Σενεγάλη, τη Σκωτία, το Νεπάλ, το Κεντάκι, την Κένυα, τη Νέα Υόρκη, την Ιαπωνία και αλλού, ο Mollison κατάφερε να συλλάβει στο φακό του τις εκπληκτικές διαφορές αλλά και όλες τις ομοιότητες που υπάρχουν στα δωμάτια των παιδιών, καταδεικνύοντας ανισότητες, υπερβολές, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις. «Από τους σκουπιδότοπους και τις φτωχογειτονιές μέχρι τα παραμυθένια ροζ δωμάτια και το υψηλό design, δεν έχει σημασία πόσο ανόμοια μπορεί να φαίνονται τα παιδιά στο βιβλίο καθώς πολύ γρήγορα γίνεται σαφές ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ήταν φίλοι αν θα μπορούσαν να περάσουν λίγο χρόνο μαζί», αναφέρει στο βιβλίο ο φωτογράφος.
Indira, 7 ετών, Νεπάλ
…Αυτός ο χώρος που δεν είναι τίποτα άλλο από το μικρό «βασίλειο» των
παιδιών. Σίγουρα μπορούμε να μάθουμε πολλά για τα παιδιά από τη μελέτη
των εκφράσεών τους, από τα μαλλιά ή τα ρούχα τους αλλά εάν θέλουμε
πραγματικά να καταλάβουμε τι έχει μεγαλύτερη σημασία για ένα παιδί δεν
έχουμε παρά να «εισβάλλουμε» σε αυτόν τον προσωπικό του χώρο, στο
υπνοδωμάτιο», εξηγεί ο James Mollison. Κάπως έτσι γεννήθηκε το βιβλίο
του με τίτλο «Where Children Sleep», για την ολοκλήρωση του οποίου ο
φωτογράφος πέρασε τρία χρόνια ταξιδεύοντας σε διάφορες χώρες του κόσμου,
μελετώντας τι έχουν στα δωμάτιά τους τα παιδιά αλλά κυρίως τι δεν
έχουν!Στη Βραζιλία, την Κίνα, την Καμπότζη, τη Σενεγάλη, τη Σκωτία, το Νεπάλ, το Κεντάκι, την Κένυα, τη Νέα Υόρκη, την Ιαπωνία και αλλού, ο Mollison κατάφερε να συλλάβει στο φακό του τις εκπληκτικές διαφορές αλλά και όλες τις ομοιότητες που υπάρχουν στα δωμάτια των παιδιών, καταδεικνύοντας ανισότητες, υπερβολές, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις. «Από τους σκουπιδότοπους και τις φτωχογειτονιές μέχρι τα παραμυθένια ροζ δωμάτια και το υψηλό design, δεν έχει σημασία πόσο ανόμοια μπορεί να φαίνονται τα παιδιά στο βιβλίο καθώς πολύ γρήγορα γίνεται σαφές ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ήταν φίλοι αν θα μπορούσαν να περάσουν λίγο χρόνο μαζί», αναφέρει στο βιβλίο ο φωτογράφος.
Dong, 9 ετών , Κίνα
Roathy, 8 ετών, Καμπότζη
Thais, 11 ετών, Βραζιλία
Nantio, 15 ετών, Κένυα
Douha, 10 ετών, Παλαιστίνη
Kaya, 4 ετών, Τόκιο
Jamie, 9 ετών, Νέα Υόρκη
Alex, 9 ετών, άστεγος στο Ρίο ντε Τζανέιρο
Li, 10 ετών, Πεκίνο
Πηγή:perierga.gr
Άρτεμις.
Πιστεύω ότι βλέπετε την ανισότητα. Πως πιστεύεται ότι νοιώθουν αυτά τα παιδιά που ζουν σε πολύ μικρά δωμάτια και φτωχοκάλυβα;Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρτεμη.